Blog

De rit naar mijn eerste afspraak is vervelend (file, verkeerde afslag, geen parkeerplek, te laat) en het gesprek verloopt stroef. Aan het einde van de ochtend ben ik terug op kantoor, maar van schrijven komt niets terecht. Telefoon en e-mail spelen voor stoorzenders.

Iets voor drie uur vertrek ik naar een netwerkbijeenkomst bij een productiebedrijf dat onder meer grillovens maakt. Na een interessante doch lange rondleiding langs flexibele werkstations en imposante metaalbewerkingsmachines eindigen we in de kantine. Daar vertelt de directeur nog drie kwartier over de bedrijfsactiviteiten. Interessant hoor, maar ook wel een beetje *gaapt*. Ik neem een glaasje jus tijdens de netwerkborrel, want ik wil vanavond nog een rondje rennen. Even later sla ik een aangeboden flesje Jupiler toch maar niet af. Als afscheidscadeau krijgen we een warme, gegrilde kip (!) mee.

Om half zeven ben ik thuis. Ik eet een deel van de lauwwarme kip. De animo om te gaan hardlopen is minimaal. Mijn ogen branden en een onbestemd gevoel in de benen zorgt voor weinig zin. Na de koffie schijnt de zon nog uitbundig aan een blauwe hemel. Dát kan ik niet weerstaan dus trek ik mijn loopkloffie aan. Een rondje dichtbij huis dan maar. Op de eerste kilometer kom ik enkele lopers tegen, maar eenmaal in het buitengebied loop ik in stilte. Het waait harder dan verwacht en als ik de wind pal tegen krijg, ben ik blij dat ik mijn windjack aan heb.

Sinds mijn hardhandige aanvaring met een wandelende tak afgelopen zondag, ben ik op mijn hoede. Want op het zandpad liggen veel takken. Ik hink-stap-spring langs enkele exemplaren en hoop dat er niemand kijkt. Aan het einde sla ik linksaf de asfaltweg op. Het valt mij op dat werkelijk alle automobilisten die passeren een telefoon tegen hun hoofd houden. Zelfs de getractoriseerde boer die zijn akker egaliseert, belt mét handen. Ik moet rechtsaf dus dat betekent weer tegen de wind in klunen. Na pakweg twee kilometer ga ik het bos in. Terwijl ik worstel met een kleine inzinking, springt er plots een ree vlak voor mijn neus op het pad. Hij kijkt de andere kant op, dus ziet mij niet direct. Als ik hem tot op een paar passen nader, draait hij zijn kop en kijkt mij recht aan. Ik ben verrast, maar hij (zij?) schrikt harder. In een fractie van een seconde verdwijnt hij weer in het struikgewas.

Ik vervolg mijn weg, de dip is vergeten. Een kilometer verder verlaat ik het bos. Nog ruim twee te gaan. Op de laatste pakweg duizend meter versnel ik nog een beetje en ik eindig het 10 km+ rondje in 56 minuten en enkele seconden. Niet bepaald een toptijd, maar de lange dag is vergeten. En de kip verteerd.