Blog

Er zijn situaties waarbij je zomaar een kwartier (of langer) in clichés rond kunt dansen. Bijvoorbeeld bij een verjaardag.

Diederik geeft een cadeautje aan Mark (de jarige) en stelt zich heel bescheiden op: “Het is maar een kleinigheidje hoor.”
Mark reageert gepast: “Maar het komt uit een goed hart!”
De spanning stijgt als Mark uitpakt. Diederik zegt zenuwachtig: “Ik heb de bon nog hoor!” om zich vast in te dekken tegen een teleurgestelde jarige.

Of het pakje nu leuk is of niet, de jarige zal negen van de tien keer bij de openbaring van het cadeau roepen: “Oh, dat je nou echt niet moeten doen!”
Diederik zegt dan iets als: “Nou, jij kunt er weer even tegen.”
Waarna Mark de blijheid nog eens onderstreept met: “Dat had toch niet gehoeven!” En daar natuurlijk helemaal niets van meent, vooral niet als het écht een geslaagd cadeau was.

Dat doet me denken aan een sketch die ik ooit zag, volgens mij met André van Duin. Een van de betere. En inderdaad herken ik de neiging om aan bruidsparen een peper-en-zoutstel cadeau te geven. Staat zo gezellig bij het eten van een gekookt eitje de volgende dag bij het ontbijt... Dit bruidspaar staat op een receptie pakjes aan te nemen en uit te delen en zingt constant:

“Hartelijk bedankt voor je goede wensen.
Hartelijk bedankt voor de dikke zoen.
Hartelijk bedankt voor het peper-en-zoutstel...
Dat had je nou toch echt niet moeten doen.”

De berg peper-en-zoutstellen groeit en op een gegeven moment gooien ze de verse er blindelings bovenop. De clou volgt als het stel het allerlaatste pakje uitpakt. Daar zit een boekenset in. Helemaal blij kijken ze elkaar over het cadeau heen aan. En dan zegt de vriendelijke gever: “Weet je wat nou zo leuk is? Het is eigenlijk een peper-en-zoutstel.”

Link naar de sketch.